انتظار را بر این صندلی دوخته‌اند
این کُت و این گیتار «گذشته» است
هرچیزی که به دنیا می‌آید
گذشته آن را می‌گیرد
زمان
خطرناک‌ترین شوخی‌ای‌ست
که در نگاه و فکر و حسِ ما
جاگرفته است
هرچیزی که به دنیا می‌آید
به زمانِ گذشته برمی‌گردد
این‌جا هنوز فردا
چون شایعه‌ای شهر را بازی می‌دهد
این‌جا هنوز فکر کردن
رایج‌ترین بیماری‌ست
ما هنوز هم همان انسان‌های قدیمی هستیم
این‌جا هنوز
دنیای دیگری داخل نشده است
دلم می‌خواهد آسمان چیزی پاره‌شدنی می‌بود
دلم می‌خواهد زمین
مردی بود که به زیرِ مشت‌هایم می‌گرفتمش
...
همۀ حرف‌ها، همۀ حس‌ها
همه‌چیزِ این‌جا قدیمی شده
می‌دانی؟
چیزی برای زنده‌گی
پیدا نمی‌کنم
باید دوباره ترس‌هامان را آب و دانه دهیم
قایق‌هامان را بیرون بیاوریم
باید دوباره بر این خشکی
پارو بزنیم
توهّم
توهّم ما را سرِپا و زنده نگه می‌دارد
:: قطعه ای از کتاب آتشی برای آتشی دیگر؛ اثر زنده یاد شهرام شیدایی
